Terugblik door de gespreksleider Jan Wouter van der Straaten
Groep van 7 dames, waarvan 6 elkaar goed kenden plus één vrijwilliger.
Alles onder leiding van een mannelijke gespreksleider Het thema ‘samen’ kwam al gelijk naar voren bij de inrichting van het lokaal. Er was zoveel belangstelling dat op de lokatie 2 tafels konden komen in plaats van die ene geplande tafel. Wat schuiven, wat schikken, super goede medewerking van de schoolleiding en we konden aan de gang.
De rondes ‘Delen – Dromen en Doen’ liepen als een trein. Iedereen had een verhaal. Samen met je zussen als alleenstaande moeder in een wildvreemde wereld. Samen met de zussen én de buurman van de 3e etage én de buurvrouw direct om de hoek. Oók ‘samen’ met buurvrouw en 4 jarig zoontje naar het Ziekenhuis. Mamma was helemaal in paniek.
Zoveel bloed! Eén gedachte: Naar de buurvrouw! Samen goed uitgekomen.
Of het einde dat aan samen kan komen. Het overlijden van je partner, nog maar kort geleden. Samen dat stopt. Veel tranen. Nadat een aantal andere dames hun verhalen vertelden volgde toch nog een goed verhaal over samen anno-nu. Een glimlach door de tranen heen.
Dromen en Actie gingen voor één deelnemer hand-in-hand. “Meneer, allemaal jeugd met sterke drank en ‘wied’. Dat kan toch niet? Gewoon overdag. Waar de kinderen bij zijn ! ” De droom was helder. Dat Apeldoorn in de toekomst, in het bijzonder het schoolplein van de school waar we waren, zonder opgeschoten jeugd zou zijn die teveel gedronken hadden. Mevrouw had ook als eerste haar Actiepunt klaar.
Samen met andere moeders een brief naar de gemeente om aandacht voor dit punt te vragen.
We waren netjes op tijd klaar zodat iedere moeder op tijd bij hun kind konden zijn. Eén van de dames liep na afloop nog even naar me toe. “Ik vond het heel leuk! Toen ik hoorde wat we vandaag zouden doen was ik niet gelijk enthousiast. Zou het wel leuk worden? Nou, ik vond het hartstikke leuk.” En met een ernstige afsluiting. “Kijk, meneer. Mijn
Twee kinderen zijn allergisch en ik ken de dames wel, maar nu heb ik iets heel persoonlijks kunnen zeggen over die situatie thuis”
En tenslotte met een volle lach: “Ik voel me zo opgelucht. Het was zo fijn het te kunnen vertellen ! “